5.1 Inleiding

Op zich is het een interessant fenomeen dat overheden, die in het algemeen technologische ontwikkelingen enigszins gelaten over zich heen laten komen, zich zo inspannen om greep te krijgen op cryptografie. Er wordt op de ontwikkelingen gereageerd alsof een veelkoppig monster klaar staat om al onze verworvenheden te verslinden. In zekere zin is dat ook zo. Met de opkomst van de informatietechnologie wordt het de wetgever moeilijker dan ooit gemaakt om te komen tot adequate wetgeving. Het is nu mogelijk te stelen zonder weg te nemen, in te breken zonder braak. Men kan aanwezig zijn zonder een voet over de drempel te zetten en beinvloeden zonder zichtbaar te zijn.

Ook onze langgekoesterde grondrechten, zoals bijvoorbeeld de vrijheid van meningsuiting, krijgen door de ontwikkelingen een andere betekenis. Was de vrijheid van meningsuiting vroeger vooral een principieel recht, dat slechts door journalisten en een enkele fanaat met stencilmachine werd opgeeist, nu kan iedereen zijn of haar mening in enkele seconden letterlijk wereldkundig maken. De macht die dit voor elk individu met zich mee brengt wordt door cryptografie gecomplementeerd met de macht om geheimen verborgen te houden. En dat maakt overheden blijkbaar zeer onrustig.

Naar mijn mening is het besproken wetsvoorstel een uiterst zwakke poging om grip te krijgen op de technologische ontwikkelingen. Enerzijds wordt te heftig gereageerd, anderzijds worden de werkelijke mogelijkheden van de huidige techniek onderschat. Daardoor wordt, met dit wetsvoorstel, geen enkel belang goed gediend.