4.6 Conclusies en vragen

Het Voorontwerp van Wet en de Memorie van Toelichting benaderen de problematiek van cryptografie op een manier die vergelijkbaar is met de problematiek rond (vuur)wapens. Door niet alleen het gebruik van cryptografie, maar ook het in bezit hebben van en het handelen in cryptografie strafbaar te stellen c.q. aan banden te leggen, wordt getracht de negatieve effecten ervan te beperken. Degenen die cryptografie willen gebruiken en een gerechtvaardigd belang hebben, kunnen daarvoor vergunning krijgen, onder de voorwaarde dat de overheid voldoende kennis van de gebruikte systemen heeft om in voorkomende gevallen de versleutelde berichtenstroom af te kunnen tappen.

De drie besproken onderzoeken wijzen vooral op een aantal praktische bezwaren:
Het in stand houden van een beheersorgaan is te duur.
Het voorstel heeft te grote negatieve economische aspecten.
Handhaving van de regeling kost te veel inspanning.
Beschikbaarheid van cryptografie is te groot.
Een beheersorgaan is te kwetsbaar.

Naast deze bezwaren wordt geadviseerd de gehanteerde definities te verscherpen en de regelgeving bij voorkeur in Europees verband te realiseren.

Mede omdat in elk van de drie onderzoeken al dan niet expliciet de noodzaak van wetgeving op het gebied van cryptografie wordt aanvaard, blijven enkele boeiende vraagstukken onbesproken:
Is de metafoor die gekozen is voor deze problematiek, waarbij cryptografie wordt opgevat als wapen, wel zo geschikt om tot goede wetgeving te komen?
Overschrijdt de wetgever principiële grenzen met dit voorstel, dat ook diep in kan grijpen in de persoonlijke levenssfeer van individuen?
Is ons juridisch systeem, dat eeuwenlang kon uitgaan van tastbaarheid, zichtbaarheid en aantoonbaarheid van zaken en gebeurtenissen nog wel geschikt om een regulerende factor te zijn in een maatschappij die zich meer en meer kenmerkt als informatiemaatschappij?

Deze vragen komen aan de orde in de volgende hoofdstukken.